Beweging

Er stond een zuil aan het begin van de grote overzichtstentoonstelling van de Zwitserse kunstenaar Jean Tinguely. Tinguely was beroemd geworden door zijn bewegende machines die hij bouwde van ijzer, wielen, hout, pinnetjes, palletjes, riemen, touw, motortjes, wat maar voor handen leek. In de laatste zaal waar het immense Mengele-Totentanz stond – opgebouwd uit overblijfselen van een brand in een boerderij: verkoolde balken, verroeste landbouwmachines (van de firma Mengele) en dierenskeletten – zagen, roken en dachten neef en ik hetzelfde. We zouden weer eens naar W’s schuur moeten gaan, via het klompenhok naar de oude koeienstal, misschien lag al het oude ijzer er nog precies zo bij als in onze herinnering en dan zouden we kijken of er iets bij lag waar we wat mee konden en dan namen we het mee. Maar die zuil dus. Er zaten zwarte apparaatjes in met daarop een gratis audiotour. We namen allebei een apparaatje waarvan het lichtje groen was, lazen op de zijkant van de zuil de instructies en hielden toen allebei ons apparaatje bij het icoontje voor Nederlands. In iedere zaal zochten we naar het icoontje op de muur, waar we ons apparaatje dan op richtten, vlakbij, en dan hoorden we een blieb en dan brachten we het apparaatje naar ons oor en hoorden we iemand vertellen terwijl wij rondliepen en keken. Handig, zeiden we tegen elkaar. Handig dat je niks hoefde te lezen, handig ook zo’n zuil in plaats van een balie waar je moest wachten achter bejaarde Amerikaanse toeristen die niks vanzelf begrepen en waar iemand uitleg gaf over de in te drukken nummers en vroeg welke taal je wilde en dan de audiotour goed instelde en iemand anders de teruggebrachte apparaatjes in een oplader stak en de hoofdtelefoons weer schoonmaakte, waar je soms ook nog een paar euro moest betalen. Nee, dan dit, een minimum aan knopjes, niks wachten. Handig. Na afloop staken we onze apparaatjes weer terug in de zuil, nu was het lampje op mijn apparaat rood, maar de zuil zou ‘m weer opladen. Thuis vertelde neef aan zijn vriend nog een keer hoe handig het was. Ik beaamde het. Zo handig had ik het nog niet meegemaakt. Pas terug in de trein deze vraag: hielden we zoveel van apparaten en zo weinig van mensen?