Speedwalking

Precies op de dag dat ik eindelijk nieuwe onderbroeken ging kopen bracht de radio het nieuws dat V&D uitstel van betaling had aangevraagd. Niet dat ik van plan was die onderbroeken bij V&D te gaan kopen, maar het warenhuis zit vlakbij de Hema (zowel in het echt als in mijn hoofd). Dat ik de gang naar de winkel zo lang kon uitstellen komt omdat het ondergoed van tegenwoordig onvergelijkbaar is met dat uit mijn jeugd. Toen kon een onderbroek nog echt stuk gaan: een willekeurig gat, garen dat losliet op de naden, elastiek bovenin het tunneltje waar de rek uit was en dat mijn moeder soms verving door een nieuw elastiek, stof die ging lubberen. In de Zweedse film Speed Walking die in 1976 speelt, hadden ze daar ook aan gedacht. De veertienjarige Martin komt samen met een vriend kletsnat thuis, ze trekken hun strakke spijkerbroeken met wijd uitlopende pijpen uit, ontdekken dat ze allebei dezelfde jongensonderbroek met Amerikaanse vlagprint dragen, en die onderbroeken lubberen verschrikkelijk. Mijn geheugen toverde direct mijn favoriete onderbroek van de lagere school tevoorschijn: rode hartjes op wit ribbeltjeskatoen. Lubberen dwong mij afscheid te nemen, al kregen de hartjes nog een tweede kans als vaatdoek. Modern ondergoed wordt alleen nog maar dun. Van mijn favoriete model had de Hema een organic cotton-versie en een perfecte pasvorm-polyamide-versie. Alhoewel het overduidelijk was welke verantwoorder is, verleidde de kleur (een soort oerblauw) en de zachtheid en elasticiteit van de polyamide-versie mij zo dat ik van allebei een exemplaar nam. Een praktijktest moest uitwijzen van welke ik er meer ging kopen. Op de V&D-deuren kleefden grote rode stickers met ‘-70%’. Op de radio had de nieuwslezer trouwens gezegd: ‘net nu het weer goed ging met V&D’. Ik dacht: wie schrijft die teksten?