Verwachtingen

Ik zat een goede werkdag in het zonnetje achter glas en streek toen neer in het grote samengestelde gezin, waar ik eerder had gelogeerd. Tot mijn verrassing was de toegangsdeur uitgerust met een hypermodern systeem waardoor de norse man met zijn eeuwige zwarte broek en zwarte overhemd die hier altijd voor conciërge speelt en de boel flink kan ophouden een stuk minder nors hoefde te zijn. Het stoffige tapijt in de hal met ingesleten loopplekken dat er zolang als ik hier kom had gelegen en waarop ik had gerekend dat het er nog zou liggen, was vervangen door makkelijke tegels en zelfs de diepe kuilen op het voorterrein waren met nieuw asfalt min of meer op gelijke hoogte met de rest gebracht. Tegen niemand in het bijzonder zei ik: de verrassingen zijn de wereld niet uit. Ik was blij dat ik mijn schoenen had gepoetst en alle knopen, waarvan sommige al twee seizoenen wachtten op naald en draad, aan mijn jas had gezet.