Blind

Ik was er ooit geweest, in het statige pand tussen de Amerikaanse broodjesketen Subway en het café-restaurant Luden aan het Plein, dankzij een vriend die dient in de vaderlandse krijgsmacht. De kamer van de minister had ik toen niet gezien, maar die zag ik nu wel, omdat Twan Huys er was voor een interview. Ik snapte het wel. Hennis-Plasschaert was de enige minister met een historisch ministerie en statig werkmeubilair, dan ging je niet naar een kale Nieuwsuur-studio. Het ging over de oorlog in Oost-Oekraïne. De minister zei dat ‘het gevoel van erop of eronder nu wel was aangebroken’, en dat ‘dialoog de weg voorwaarts’ was. Ik vermoedde dat Poetin dat best kon onderschrijven. Wapengekletter was ook een soort dialoog. Ze zei het heel moeilijk te vinden om de situatie van nu te vergelijken met die van de Koude Oorlog. Dat was eerlijk. Ze had geen geschiedenis gestudeerd of iets anders in een richting die affiniteit met defensie verried. Ik leerde dat Russische militaire vliegtuigen vrolijk boven het Europese luchtruim vlogen. Blind, met alle transponders uit. Je kon het zien als een daad van assertiviteit, zei de minister (ik dacht aan het uitschakelen van mijn telefoon toen ik vorige week de Hofstad in reisde, om onder de radar te blijven), maar ook als een daad van agressie. Die toestellen moesten natuurlijk onverbiddelijk naar beneden worden gehaald, maar wie durfde als eerste de trekker over te halen? Kon je een wereldbrand met zekerheid voorspellen? Florian Illies schreef een prachtig boek over het jaar 1913. Het broeit, maar misschien niet eens zoveel meer dan in een ander jaar, en verder voltrekt het leven zich in al zijn gewoonheid. Ikzelf at stamppot, zuurkool en boerenkool, liefdevol klaargemaakt door vrijwilligers met ontmoeting als doel, een jongen speelde gitaar, een amanuensis die tegenwoordig toa heet, vertelde over haar middelbare school die goede sier maakt met het verstrekken van iPads aan alle leerlingen. Niemand was bezig met geld opnemen en een veilig heenkomen zoeken.