Meisjes

Ik las de laatste bladzijden van Hermans’ De donkere kamer van Damokles. Op mijn middelbare school was het een populair boek voor de lijst, daarom had ik het toen niet gelezen. In de trein zat ik tegenover een gepensioneerde man met twee Rainbow Loom-armbandjes om zijn rechterpols. Een paar uur later, in de trein terug, zag ik aan de andere kant van het gangpad, schuin voor me, een jongen met een enorme koptelefoon De donkere kamer van Damokles lezen, het was aan de kaft te zien een oudere editie, niet die van onlangs in het kader van Nederland Leest. Hij was op pagina 62, als Osewoudt Elly ontmoet die zegt dat ze net uit Engeland is gekomen. De trein waarop ik moest overstappen had vertraging en toen die kwam, snapte ik wel waarom. Hij zat stampvol jonge meisjes, de helft uitgedost in oranje, ik las ‘1D’  op een wang en ‘OneDirection’ op een voorhoofd, de letters waren een beetje uitgelopen. De drie meisjes bij wie ik een plekje vond moesten nog naar Roosendaal.  Het meisje tegenover me zei dat ze even helemaal niks meer op haar telefoon ging doen, anders kon ze straks haar vader niet meer bellen. Het meisje naast me vond het echt bizar dat er meisjes waren  gaan huilen toen Harry opkwam. Alsof hij weet dat jij er bent, zei het meisje dat nog wel heel druk was met haar telefoon. Alsof hij je zou missen als je er niet zou zijn, zei het meisje tegenover me. Hij kon ons niet eens zien, zei de eerste. Ze lachten. Ik zag ook veel moeders. Naast zo’n moeder zat een meisje dat nog net niet met haar voeten bij de grond kwam, diep te slapen. Haar hoofd schuin opzij, bolle, bleke wangen waarop met zwarte stift 1D. Het meisje met de bijna lege batterij vond het wel zielig voor haar vader dat hij zo lang moest opblijven. Ik was benieuwd of er om half een ’s nachts vanuit mijn stad nog een trein richting het zuiden ging, maar misschien was het ook wel allemaal geregeld.