Dagje

Ik leerde van mijn tante dat de Nederlanders maandag weer moesten voetballen en mijn oom zei dat hij mijn nieuwe website op de iPad niet met zijn vingers kon vergroten. Mij restte niks anders dan hen wegwijs te maken in de werking van de ov-chipkaart, daar had ik verstand van, ze hadden de kaarten al vier jaar, voor het geval dat, maar nog nooit gebruikt, de kaarten brandden als het ware in hun zakken om uitgetest te worden. We namen ze mee: metro in, metro uit, tram in, tram uit, bus in en uit, Aqualiner op en af, daar kregen ze trouwens geen 65plus-korting – misschien omdat die boten van Arriva waren, Arriva was bij de bussen en treinen ook lang het zorgenkindje geweest –, het wende snel die incheckapparaten in tram en bus, de poortjes buiten de metro en wat er op zo’n slecht leesbaar schermpje stond. Tussen al dat openbaar vervoer bezochten we de boekentempel Donner, ik wees naar de literatuur en zei dat ik daar hoopte te komen liggen, mijn tante vroeg of ze dat nog ging meemaken, het was een fijne schop onder mijn kont, we liepen door het nieuwe station, grand-café Engels in het groothandelsgebouw bakte het nog bruiner dan in alle hartverscheurende recensies op Iens, maar het woord sorry kende de ober niet, mijn tante zei er gewoon wat van, wat ik heel stoer vond, we voeren naar Heijplaat, we bekeken de innovatiecampus in de oude zeebootloodsen met daarachter het lieflijke dorpje, we struinden door de grandeur van de SS Rotterdam, debâcle of niet, mijn tante genoot van de zware stoelen, de prachtige lampen, het rijk versierde behang, de vissen in de trappartijen, de roes van een rijk reisverleden, we laafden ons aan stokoude auto’s die toevallig de SS Rotterdam als rallystop hadden, we aten in Hotel New York met buizen in alle diameters aan het plafond. Bij de laatste metrohalte vielen alle uitcheckapparaten een voor een uit en dreigde het nog even mis te gaan. Mijn oom schreef de volgende dag dat ze wel een beetje versleten waren. Wij waren kapot.