Precisie

slagroomIk stond met mijn knieën tegen het witte porselein en toen kwam het al. Ik deed een stap naar achteren. Eerst waren er twee groene golven, ik herkende de avocado van de lunch van zo even, die kwam in kleine stukjes mee in het slagroene vocht, de kleurstof in sla is bijna even sterk als die in gras, dat wist ik van mijn nichtje die experimenteert met natuurlijke kleurstoffen. De derde golf was rood, het intense sap van bramen, aalbessen, aardbeien, mijn ontbijt, waar ook havermout bij had gezeten, maar die had geen kleur. Mensen zeiden weleens als ze hun eten prakten: in de maag gaat de boel toch door elkaar, maar dat was dus niet waar. Wat ik zag leek op een gedwongen ontslagronde: last in, first out. Omdat ik stond, spatte de boel flink op, ik reikte links van me naar het toiletpapier en veegde zo goed mogelijk de spatten en brokjes van de rand, met mijn rechterhand zocht ik de spoelknop, het water nam de boel goed mee. Beter had ik door mijn knieën kunnen gaan, maar daarvoor had ik geen tijd meer gehad, bij Roland Garros en Wimbledon meten ze de snelheid waarmee services geslagen worden, de maag kon er ook wat van als het ging om het gezwind omhoog sturen van onwelgevalligheden. Ik dacht nog: het denken stopt niet snel. De Gids was in navolging van the Paris Review een serie interviews begonnen met schrijvers over het hoe van hun schrijverschap. Peter Terrin was de eerste. Precisie had hij heel lang een keurmerk gevonden. Je mag over alles schrijven, verwerpelijk, smerig, als je het maar precies opschrijft. Er was een beetje groen op de witte wc-mat gespat. Sorry, zei ik tegen de gastheer, ik zal ‘m uitspoelen. Maar dat hoefde niet.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.