Slagroom

Ik las Orhan Pamuks Museum van de onschuld in de zomer van 2011 en toen ik het uit had, was de drang direct een ticket naar Istanbul te boeken hevig. Ik móest die stad die ik net tot in haar haarvaten gelezen had, zien. Én dat museum, dat achterin het boek op een plattegrond stond aangeduid. Ik wist dat het fictie was. Eind vorig jaar bezocht ik Istanbul. In Pamuks museum ben ik niet eens geweest, wel vlakbij. Nu had ik voor de tweede keer DroomNummerNegen van David Mitchell uit en ik voelde diezelfde drang. Ik zocht op hoe lang het vliegen was naar Tokio. Elf uur, dat viel mee. Ook de prijzen waren alleszins redelijk. In de metro viel mijn oog op een Aziatische oudere man, onmiskenbaar Japans dacht ik. In de kookrubriek in de krant, die ik zelden lees, viel mijn oog op een Japans ontbijt. De schrijfster Anne Woltz die veel voor kinderen schrijft, zei op de radio dat het enige bewezen Cito-scoreverhogende middel het lezen van boeken is. Ik dacht te snappen hoe het werkte, al hoefde ik geen Cito meer te doen. Ik ging naar buiten, ik had eten nodig. De wat stillere groentevrouw kreeg de blauwe druiven niet in de papieren zak. Ik zei: het is verzet, ze willen niet opgegeten worden. Ze glimlachte en zei wijselijk niks. Ik vroeg of de aalbessen uit Nederland kwamen. Mijn tante dacht vorige week dat dat nog niet kon. Bij mijn familie ben ik voorzichtig met beweringen over alles wat groeit en bloeit. Dat is hun terrein. Het kon. Ook de bramen waren Hollands. Uit de kas, maar toch. Bij het afrekenen kreeg ik een bon. Die was voor moederdag. Dan was er braderie. Met die bon kreeg ik bij de kraam van de groenteboer gratis aardbeien met slagroom. Ik was geen moeder, ik had geen moeder. Op de kop af al tweeëndertig jaar niet meer. Maar dat maakte voor het verkrijgen van aardbeien met slagroom helemaal niks uit.