Eten

Ik zag een vierkante glazen boekenkast. Hij stond op het plein voor het Rathaus van Roetgen. Een onderste plankje was voor kinderboeken. Alle planken waren van glas. Ik las de titels. Mijn oog viel op Hans Fallada Jeder stirbt für sich allein. De glazen deur ging zwaar open. Er zat dik rubber op de randen. In regen en storm bleven deze boeken droog. Op het schutblad stond in potlood 8,-. Nu kostte het boek niks meer. Ik kon het meenemen, ik kon het lenen, ik kon zelf een boek in de kast zetten. De kaft was zandkleurig met in het midden zwart potloodgestreep waarop witte pamfletjes met oproepen. Ik las: Der Führer wird auch Deine Söhne ermorden! Het boek kwam me heel bekend voor, al wist ik even niet hoe. Ik voelde de begeerte het mee te nemen. Zo gaat dat als dingen niks kosten. Ik vond dat ik eerst een stukje moest lezen. Om te kijken of ik het boek echt zou gaan lezen. Ik sloeg de eerste bladzijde op. Het begon zo: ‘Die Briefträgerin Eva Kluge steigt langsam die Stufen im Treppenhaus Jablonksistrasse 55 hoch.’ Al na de eerste vier woorden wist ik het. In dit boek was ik net begonnen! In het Nederlands heet het Alleen in Berlijn. Ik vond de Duitse titel krachtiger. Ik zette het boek terug. Ik liep terug naar restaurant Mondo. Een Italiaan. Wat Chinezen bij ons zijn, zijn hier de Italianen. Mondo liet me kiezen uit dertig salades, veertig pizza’s en twintig pasta’s. De serveerster was heel aardig. Ik bestelde een Bauernsalat, waar ik eigenlijk genoeg aan had. Daarna bracht ze nog aubergines uit de oven. De kaassaus maakte het zwaar. Ik nam foto’s van het eten. Die ging ik naar mijn vriendin sturen. Om de misselijke gevolgen van de chemo te onderdrukken las ze kookboeken. Misschien hielp dit ook.