Ik las ‘Soft is iemand die niet kritisch durft te zijn, het niet eens probeert. Softe waarheden en softe schoonheden zijn gevaarlijk, zo zacht en gevaarlijk als een moeras.’ Rutger Kopland/Rudi van den Hooftakker vertelde dit net voor zijn dood aan Vrij Nederland.
Gisteren schreef Trouw over de boekhoudfraude bij Douwe Egberts Blending Masters. Het bericht komt krap een maand na beursnotering. Softe waarheid 1 kwam van Douwe Egberts zelf. Topman Michiel Herkemij had het niet kunnen weten. Met andere woorden: in ieder pak Goudmerk dat u opentrekt kan een lijk zitten, maar kijk er de heer Herkemij niet op aan. Softe waarheid 2 kwam van de Vereniging van Effectenbezitters. De beleggers zijn voorgelogen. Met andere woorden: de beleggers willen opnieuw gecompenseerd worden voor hun zelfverkozen blindheid. Voor niet-ingewijden: de beursintroductie van Douwe Egberts werd begeleid door ABN AMRO (bekend van het oppoetsen van beursnieuweling Worldonline) en accountant PWC (op dit moment onder de loep van de Autoriteit Financiële Markten in verband met het falende toezicht op woningbouwcorporaties). Softe waarheid 3 kwam van de krant zelf die boven dit verhaal kopte ‘Net op de beurs, nu al bedonderd’. Met andere woorden: de marsmannetjes hebben het gedaan.
Nu de harde waarheid. De vleesfabrikant Sara Lee wilde haar koffie en thee kwijt. (Alarmbel 1: waarom?) Het bedrijf splitste de aandelen in een deel Sara Lee en een deel Douwe Egberts. De verwachting was dat op de dag dat de heer Herkemij in Amsterdam op de gong mocht slaan (geflankeerd door Mark Rutte – alarmbel 2: wat had de politicus daar te zoeken?) de Amerikanen dat deeltje Douwe Egberts massaal van de hand zouden doen. (Alarmbel 3: waarom?) En, oh zachte schoonheid, al die grif van de hand gedane stukjes werden even grif gekocht door Nederlandse beleggers die met de geur van ‘da’s pas koffie’ tot in hun oren euforisch waren over de ‘thuiskomst’ van ‘onze’ koffie.
En nu is iedereen boos. Douwe Egberts op de Braziliaanse dochter en op Sara Lee, beleggers op ‘hun’ koffie, ABN AMRO en PWC.
Een pagina verder in dezelfde krant schreef Rob Velthuis over Ranomi Kromowidjojo’s lessen uit onderwater video-opnamen: ‘Gevoel bleek misleidend. […] De start die voor haar gevoel de beste was, bleek de slechtste.’ De zwemster stelde daarop haar gevoel af op de werkelijkheid. Wie niet bereid is zijn gevoel voortdurend af te stemmen op de werkelijkheid, is gedoemd te verdwijnen in een zompig moeras.