Er zijn genoeg landen waar het helemaal niet raar is als de thermometer eind april achtentwintig graden aantikt, waarna je een hangmat tussen twee pergolapalen boven een vijver hangt en je je erin vlijt om een boek te gaan lezen – Kitchen van Banana Yoshimoto. Een boek dat je net uit de bibliotheek gehaald hebt, een wijkbibliotheek die een paar jaar geleden dreigde te sluiten, maar die toch nog gewoon open is.
Er zijn tijden waarin je blij bent dat er nog leven is in de vijver onder de hangmat – kikkers, padden en salamanders en hun kikkervisjes – en in de lucht erboven – een vitrage van blauwe regenbloesem vol zoemende en drinkende zweefvliegen, hommels en bijen.
Er zijn boeken waarop je je kunt verheugen, omdat ze goed geschreven zijn, omdat ze je een compleet andere wereld in voeren en er veel goed eten in voorkomt. Kitchen gaat over twee jonge mensen, Mikage en Yūichi, die achter elkaar hun laatst levende familielid verliezen. Door toeval leren ze elkaar kennen. Mikage wordt rustig van keukens, ze leert met behulp van kookboeken de lekkerste Japanse gerechten te bereiden, ze gaat werken voor een tv-sterrenchef waar ze haar snijkunst verbetert.
Er zijn mensen die zeggen ‘ik hou van jou’. Mikage gaat tijdens een opname op lokatie naar een klein eettentje. Ze heeft honger. Terwijl de eigenaar katsudon voor haar bereidt, belt ze Yūichi. Hij heeft zich teruggetrokken in een klein bedevaartsoord vol pensions waar alleen maar tofugerechten worden geserveerd. Ook hij heeft honger. Mikage eet de beste katsudon ooit – een varkensschnitzel in een knapperig jasje met wat kool en stroperige bruine saus op een kommetje rijst met ei –, bestelt een afhaalportie, wenkt een taxi en levert de katsudon na anderhalf uur rijden af bij Yūichi.
Er zijn dagen van bijna volmaakt geluk, waarop je slechts af en toe een been uit de hangmat hoeft te zwaaien om je voet een paar keer af te zetten op de onderliggende brug waarna je weer een poosje lezend schommelt, of schommelend leest. Wel zijn er automatismen die je op zo’n bijna volmaakte dag moet onderdrukken, bijvoorbeeld de ingesleten neiging om bij 28 graden je broer te gaan bellen met de vraag of zijn combine al klaarstaat om de eerste tarwekorrels uit hun aren te bevrijden. Omdat het dus eind april is.