We waren aan het strand, vier vrouwen. De man die ook bij de club hoort, was gisteravond snipverkouden geworden. Die was volgens de regels thuis gebleven. We gingen op het terras van een strandtent zitten met parasols uit de jaren zeventig: oranje bloemetjes, witte franjes. De oudste vrouw bekeek de buienradar, ze zei: alleen maar regen het komende half uur. De regelvrouw zei: ik ga wel even kijken of we binnen mogen zitten. We kregen een tafel, we gingen in grote rieten stoelen zitten. Tien minuten later wilde iedereen naar binnen. De anderhalve meter was ver te zoeken.
De regelvrouw had een bedrijf dat het moet hebben van grote groepen op grote locaties. Zo kenden we haar ook. Zij kon alles organiseren, op iedere locatie, in iedere vorm. Ze moest mensen ontslaan. Mensen wilden het onderste uit de kan. Ze vertelde over grote cateraars die failliet gingen, hotelbezettingen die bleven steken op twintig procent, congreszalen voor duizend waar nog maar 241 mensen in konden, maar niemand ging vier keer zoveel voor een kaartje betalen, áls mensen al in grote groepen bij elkaar wilden komen, áls daar nog geld voor was. Een met haar bevriende restauranthouder had uitgerekend dat het ontslaan van personeel hem dankzij een wet die dit jaar van kracht was geworden 250 duizend euro ging kosten aan vaststellingsovereenkomsten. Hij kon de boel beter op zijn beloop laten, iedereen werkloos op de payrol laten staan en dan failliet gaan. Ze vertelde over een man van haar leeftijd die een grote naam was in haar branche met een groot bureau. Zelfmoord.
De vrouw die zo slim was de buienradar te raadplegen had een poos alleen kunnen zwaaien naar haar man in een instelling. Ze zijn allebei niet oud, maar hij heeft pech, en zij dus ook. Ze vertelde dat er sinds kort een man in die instelling is van 36, nog jonge kinderen, en toch is de ziekte die we associëren met ouderdom al in zijn hoofd gekropen.
De man die verkouden thuis was gebleven vertelde over de telefoon dat hij na de eerste grote werkloosheidsgolf een oplopende stilte voor de storm zag, ondernemers die nu nog dubben, nu nog min of meer overleven met de tweede NOW-regeling – die weliswaar negentig procent van het salaris van de werknemer compenseert, maar voor de werkgever betekent dat dus maximaal zestig procent van wat die in totaal kwijt is aan een werknemer –, maar na de zomer waarschijnlijk tot grote collectieve ontslagen gaan besluiten.
De deuren van de strandtent stonden aan alle kanten open, de ruimte was hoog en licht, alle tafels waren meer dan bezet, de mensen dronken en aten, waren in vakantiestemming, de bediening was goed en snel. Mussen vlogen heen en weer en deden zich tegoed aan brood dat was achtergebleven op de grote borden op de tafel verderop.