Zestig miljard zandkorrels worden er iedere minuut geboren, een miljard per seconde, uit bergen, uit vulkanen, uit schelpen, uit fossielen, uit kwarts. Ze wandelen, ze maken duinen, ze maken ribbels op het strand. Zonder zand geen glas, geen lenzen, geen microscopen, geen penicilline, zonder zand geen beton, geen huizen, geen wolkenkrabbers, geen tunnels en bruggen, zonder zand geen asfalt, zonder zand geen tandpasta en cosmetica. In de kleine zaal van de schouwburg leerde ik van… lees meer >>

De groentevriend hield een zachtoranje bloemkool in de lucht en daarna een paarse. De eerste had tussen de worteltjes gestaan, de tweede naast rode kool. Vroeger werden ze weggegooid, een bloemkool hoorde wit te zijn. Hoe witter hoe beter. Er kwam nog net geen wasmiddel aan te pas. Nu lagen de gekleurde bloemkooltjes op het bijzondere-dingenplankje. Volgens de groentevriend was vooral die oranje bloemkool heel lekker. lees meer >>

Het was op de kop af zestig jaar geleden dat mijn grootvader van vaders kant in zijn tachtigste levensjaar overleed. Ik zocht iets, kwam toevallig langs de foto die ik een jaar of wat geleden van zijn grafsteen had gemaakt. De belettering is niet meer goed leesbaar, daarom bestudeerde ik het opschrift op de foto nauwgezet, 31 maart ontcijferde ik. Zo heeft iedere dag een verrassing. Ik appte mijn vondst aan mijn oudste nog levende… lees meer >>

De vrienden zaten tussen de verhuisdozen. Ze zagen er een stuk monterder uit dan op de dag van de verhuizing. De katten waren terug van uit logeren, de zoon ook. De zoon vroeg hoe laat ik zijn matras had uitgepakt. ‘Rond drie uur op de dag van de verhuizing,’ zei ik. ‘Dan kan ik er zondagavond op slapen,’ rekende hij snel, ‘mag ik er wel op zitten?’ Ik wist het niet. Ik had zijn opbergvakkenhoofdeinde… lees meer >>

Ze had de autootjes van het denkspelletje Rush Hour tot paaseieren gebombardeerd en die liepen wij – R, haar moeder en ik – nu te zoeken. R jutte de boel flink op en binnen een seconde liepen we als kippen zonder kop te rennen en elkaar vliegen af te vangen. Op weg naar de groentevrienden besloot ze dat ze ook zo’n fluorescerend geel opvouwtasje met de lachende tomaat erop van de echte groenteman wilde hebben, maar… lees meer >>

Acht uur, had ik tegen de tegelman gezegd. Dat was maar goed ook, want om tien over acht belde mijn vriendin al. Of ik naar de verhuisplek kon komen. Er was lichte paniek, iets met brommende en grommende verhuismannen. Via mijn zwager was ik aan de tegelman gekomen. Hij kwam uit het dorp waar mijn oom was geboren en getogen. Op terreinen waar ik zelf geen vinger achter kwaliteit kan krijgen val ik terug op… lees meer >>

Tegen drie uur kwam het zalige moment dat ik het laatste plankje assembleerde en de laatste schroefjes uit de vensterbank pakte en in het hout draaide. Het Brimnes-bed met separaat hoofdeinde en lades was het grootste Ikea-bouwpakket dat ik ooit onder handen had gehad. Het is als koken uit Ottolenghi. De kamer staat vol met een lange lijst ingrediënten, sommige volslagen onbekend, ik heb het gerecht nog nooit gemaakt noch geproefd, daarom volg ik het… lees meer >>