De man met het kabouterbaardje in het museumrestaurant had zijn magere billen nog maar net op de stoel neergelaten toen hij de stoel alweer schielijk achterwaarts schoof, omhoog schoot, schielijk een kaart van het belendende tafeltje pakte, die gaf aan de dame schuin tegenover hem en weer even schielijk als hij omhoog was gestoven ging zitten. Even later. Een man, ook al een baardje, pluizig dit keer, opnieuw magere billen, duwde met haastige gebaren het… lees meer >>
We hadden mijn vaders dienstkameraad wiens brieven ik herlas een keer bezocht, lang geleden. Hij woonde aan de andere kant van het land, liet ons de oude smokkelpaden in het bos zien. En de grens, dan wees hij naar een bos of een veld. De enige grens die ik kende had slagbomen, obstakels, wachthuisjes en mannen in groene uniformen met geweren. Misschien vroeg ik wel vol ongeloof: dus je kunt zomaar de grens oversteken zonder dat… lees meer >>
Semiconductor. Ik wist zeker dat ik dit woord nooit eerder had getypt. Maar iedere dag draagt een verrassing. Ik zocht iets. Ik vermoedde het in een document in de la van het oude bureau, ik haalde enveloppen weg en bleef haken bij de brieven van een dienstkameraad van mijn vader. ‘Vriend,’ noemden ze elkaar in dienst, ‘vriend’ stond er boven de handvol brieven. Februari 1953: ‘Ik durfde haast niet te schrijven vriend […] Maar sinds… lees meer >>
‘Het afgelopen jaar zal in de geschiedenis waarschijnlijk geboekstaafd worden als het jaar der generaals.’ Zo maakt een regionale krant eind 1952 de balans op. Generaal Eisenhower had net de verkiezingen in de Verenigde Staten gewonnen, Egypte, Irak, Griekenland, Venezuela, Chili en Cuba hadden een militair aan het hoofd van de regering gekregen. ‘De opmars der militairen’ noemt de krant het in ‘een wereld die sterk verdeeld is, waar het wantrouwen in hoge mate heerst… lees meer >>
Iedere krant heeft een rubriekje ‘Correcties & Aanvullingen’. Deze blog ook. 6 april schreef ik dat de jongste bediende bij de groentevrienden 15 jaar is. Hij is zestien, al een paar maanden. (‘Ze vertellen me hier ook niks,’ zei ik tegen de jongen. Maar zoiets hoort dan weer niet thuis in zo’n rubriekje.) lees meer >>
Ik las (herlas Allerzielen van Cees Nooteboom) en was in Berlijn (op de hoek van de Knesebeck- en de Mommsenstrasse van pagina 10, waar vlakbij de poes woont op wie ik onlangs paste, in de Kantstrasse van pagina 14, waar ik net als de hoofdpersoon Arthur Daane voor een rood licht wachtte met een vriend die zei dat daar alle grote toeristenhotels van Berlijn staan). Ik gaf mijn kaartje aan een conducteur en was in… lees meer >>
Voor de honderdste keer in twee jaar tijd verschijnen er mannen met rood-witte hekjes op een kar, een schop, een graafmachientje. Voor de honderdste keer gaan er stenen uit de straat, graaft een machientje een gat en ontstaat er een zandberg. Verderop gebeurt hetzelfde. ‘Op die pijp,’ zegt de man met de bril en hij wijst naar een buis, ‘ligt een steen. Daardoor trekt het drainagestelsel vacuüm. Nu plaatsten we een t-stukje en zo verhelpen… lees meer >>
