Omdat ik een paar dichtregels zocht die ik een jonge, Wit-Russische onderzoeker in de mond wilde leggen, sloeg ik Einde en begin, de verzamelde gedichten van Wislawa Szymborska, open. Ik wist niet zeker of de Wit-Russen in 1996 toen Szymborska de Nobelprijs voor de Literatuur kreeg, trots waren of mochten zijn op een dichter uit een land met wie de Wit-Russen een grens delen en dat net als de Wit-Russen ruim veertig jaar tot dezelfde… lees meer >>
Het was niet zoals we dachten smeltwater van naar binnen gewaaide sneeuw dat langs de overgangen van de stukken afvoerpijp rolde en onder de cv-ketel op de grond drupte. Nee, dat kan niet, zei de monteur. Hij moest ervoor bellen, had dit nog nooit gezien. Corrosie van het aluminium, aantasting van de afdichtringen door de gassen, vervangen door kunststof was de conclusie. Hij moest er even voor naar de zaak, had de natte doeken die… lees meer >>
Bij de plas rende een man met een grijze muts en een Adidas sportbroek tot net over zijn knieën op blote voeten over het zand. Toen ik zelf bij het strandje was liep hij het water in. Op de dijk, bij het huis met het zwarte stenen varken op de parkeerplaats had het zwarte konijn, ook van steen of anders van kunststof dat eruitziet als steen, en zeker twee keer zo groot als ik, over… lees meer >>
Zelfs de Nederlandse hond en kip hebben een agenda en een horloge zoals de buitenlander die nooit zal hebben, zei de in Irak geboren civiel ingenieur en schrijver Rodaan Al Galidi in het tv-programma VPRO Boeken. Ik zocht een horloge uit, gewoon hier bij de juwelier vlakbij. Zeker vijftien jaar, misschien wel twintig, had er geen tijd om mijn pols gezeten. In ons brein zit geen horloge. Dat las ik woensdag in Trouw.… lees meer >>
Ik stuurde D een berichtje. Zijn kinderen judoën, dat zie ik op Facebook. Hij schreef: bel me even. Ik belde hem. Hij was een weekje vrij, aan het opruimen, Marie Kondoën. Ik kende het boek. Hij vond het leuk dat ik op proef op een judomat had gelegen. Hij zei: nog belangrijker dan de judoschool is je maatje, of er in de groep trainingsmaatjes zitten, van jouw niveau, postuur. Als je in een gedreven wedstrijdgroep… lees meer >>
In de roman Weg met Eddy Bellegueule laat de jonge Franse auteur Édouard Louis zijn alterego Eddy, die dan een jaar of veertien is, zijn rugzak inpakken. Tegen zijn vijfjarige broertje, van wie hij zeker weet dat die het zal doorbrieven aan zijn ouders die in de tuin aan het barbecuen zijn, zegt Eddy dat hij er vandoor gaat, voorgoed weg. Dan gooit hij de deur heel hard dicht en holt door de dorpsstraten, niet al… lees meer >>
In het uur voor mij altijd twee zussen. De een klapt zichzelf moeiteloos dubbel, maar ontbeert kracht, de ander heeft kracht, maar moeiteloos dubbelvouwen is er niet bij. Ook verder zie ik geen gelijkenis. Als ze gaan praten, zegt Renate, dan merk je het. Zelfde humor, niets ontziend. De soepele zus draagt altijd witte tennissokken, met zo’n hoog geribbeld boord. In de jaren tachtig deed je een moord voor tennissokken, het liefst met twee blauwe… lees meer >>
