Vast

Op 3 augustus besloot ik mijn mobiele telefoon een beetje vaster te maken. Ik legde ‘m op de kruk in mijn werkkamer vlak bij het stopcontact en liet ‘m daar zoveel mogelijk liggen. Hij ging niet meer mee de slaapkamer in (als wekker), zat niet meer de hele dag in mijn broekzak. Bakte ik brood (kookwekker) of speelde ik cello (metronoom, stemvork), dan liep ik naar boven om de telefoon van de kruk te pakken. Ik dacht aan de grote bakelieten telefoon aan de muur in de gang van mijn grootouders, er zat een lang snoer aan zodat mijn opa de hoorn ook zijn belendende kantoor mee in kon nemen. In mijn ouderlijk huis stond de bakelieten telefoon op de hoek van het bureau in de huiskamer, eronder was het hout iets donkerder.

Laatst vertelden R, onze vriendinnen M en C en ik aan een dertien- en negentienjarige hoe wij in onze studententijd met tachtig anderen één telefoon deelden. Met zo’n anekdote heb je hun aandacht, al voelden we ook onze leeftijden. ’s Avonds hadden twee mensen telefoonwacht. Kwam er een telefoontje voor je, dan rende een van de wachten de monumentale trappen op en een van de lange gangen in en bonsde op je deur: ‘Telefoon’. Was je niet op je kamer, dan riep de wacht je naam door de gangen. Je kon rustig de hele avond bij iemand anders op de kamer thee drinken en over het leven bomen. Er werd nooit op de deur gebonsd. De telefoon was doorlopend bezet.

Net toen ik gewend was om zonder telefoon op zak te gaan wandelen, te gaan winkelen, naar de crossfittrainingen en de film te gaan, kwam 3G. De telefoon moest weer mee, dus printte ik de QR-codes, al nam ik mijn telefoon voor de zekerheid toch mee. Ik wilde de rij niet ophouden. En toen kwam de lockdown en was het weer klaar met de QR-codes. Misschien vreest mijn telefoon dat er toch weer andere tijden gaan komen, dus ging die kapot. Eerst had ik het niet in de gaten. Ik ontdekte het pas toen ik ergens wilde inloggen en daarvoor een verificatiecode per sms moest krijgen. Die kreeg ik niet. Achter een eerder getypte sms stond ‘Niet afgeleverd’ en een rood uitroepteken.

Nu pas zag ik dat mijn telefoon geen verbinding met het mobiele netwerk had. Afwisselend stond linksboven in het scherm ‘Geen service’ en de naam van mijn provider maar dan met vier grijze puntjes in plaats van streepjes. Waarom had ik de afgelopen dagen wel kunnen bellen? O ja, als er geen mobiel netwerk is, gaat zo’n gesprek vanzelf via wifi, en ik was thuis toen ik die telefoontjes pleegde. Lag het aan mijn simkaart of aan mijn toestel? Ik deed een testje. Ik stopte mijn simkaart in R’s telefoon en R’s simkaart in mijn telefoon. Ja, er waren verschillen.

De volgende dag belde ik met de mobiele provider en de telefoonfabrikant, ik werd snel en deskundig geholpen, updatete van alles en nog wat, net zoals er bij de provider van alles en nog wat werd geüpdatet, ik liet meekijken op mijn scherm, voerde opdrachten uit, en er ging een nieuwe simkaart opgestuurd worden, de huidige was al acht jaar oud. Zou dat allemaal niet helpen, dan vreesde de telefoonfabrikant een los draadje, dan was een reparatie nodig.

Telefoons zijn inmiddels als auto’s. Moeten die naar de garage dan kun je bijna niet zonder een leenexemplaar. Hoe erg was het euvel? Welk reparatiebedrag was nog redelijk? Hoe vaak moest ik buiten het bereik van wifi bellen of iets opzoeken? Tweederde van mijn leven was prima verlopen zonder. Het niet kunnen ontvangen van verificatiesms’jes was het echte ongemak. Kon ik niet beter voor 25 euro een simpele gsm kopen en daar mijn oude simkaart instoppen?

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.