De B&B-mevrouw is er geen van de klassieke school. We kunnen gaan en komen wanneer we willen, het ontbijt zet ze ’s avonds heel laat in de koelkast en op een blad voor ons neer op het dressoir op de overloop. Koffie en thee kunnen we op de zolderkamer zetten. Er zijn vanochtend kersen, die heeft ze gewassen, er staat nog een beetje nat onderin het bakje, een paar kersen zijn rot. Het is niet slim om zulk fruit een nacht buiten de koelkast te laten.
We doen vandaag rustig aan, een wandeling door het stadje/dorp, wat winkels bekijken, een terrasje, op het einde van de middag naar het nabijgelegen kasteel waar we een tijdslot voor hebben gereserveerd. In de bebouwde omgeving is het nauwelijks te doen, 34 graden in de schaduw, we bewegen ons in slow motion. Je kunt beter twintig kilometer door een natuurlijke omgeving wandelen dan slenteren over geplaveide straten en tussen opgewarmde gebouwen.
Terug in de B&B ga ik even liggen. Ik vraag R om een paracetamol. Vijf minuten nadat ik die geslikt heb, verplaats ik me naar de badkamer. Waar zal het eruit gaan komen? Boven dus. Ik zie de aardbeiensmoothie van het terras voorbijkomen, de kersen van vanochtend, de kwark, de thee, het broodje met kaas, het water. Wat kan er toch een hoop in de maag. Ik ga weer even liggen. Volgens R zijn het de kersen, het gistende nat dat met de ogenschijnlijk goede kersen mijn maag in is gegaan en daar verder is gaan rotten. Hoe lang is het rijden naar het kasteel? vraag ik. Ik wacht nog even, sta dan op. Het leed is weggespoeld.
In het kasteel is het aangenaam koel en mooi. ’s Avonds eten we uitstekend Thais bij My Asia, een van de tips van de B&B-eigenaresse. Ik heb flinke trek. Als we na een paar kleine gerechtjes aarzelen wat we nu eens zullen nemen, stelt de mevrouw die de scepter zwaait voor drie mooie hoofdgerechtjes voor ons te maken. Over de gehakte ossenhaas zegt ze: ‘Thaiser kun je het niet krijgen.’