Ik fietste langs de middelbare school zonder scholieren, langs de autowasstraat zonder auto’s, langs het hotel zonder gasten bij de schuifdeuren en zonder zakken die boven de afvalcontainers uitstaken. Voor de kantoren tegenover het hotel telde ik een handvol auto’s op de parkeerplaatsen, maar ook veel lege vakken en al helemaal geen auto’s half op de stoep, half op de straat of kantoorlui die met veel te veel haast aan kwamen scheuren. Bij de crossfitbox stond één andere fiets, een vrouw stond naast de lege parkeerplaats, ik ken haar van de ochtendtrainingen op donderdag en vrijdag. Voor de dichte deur een jongeman.
Trainer P – ‘wij blijven positief en dankbaar voor alles wat wel kan’ – kwam aangereden, opende de deur, hij en de jongeman liepen naar binnen, een van de twee draaide aan een knop die de grote loodsdeur omhoog deed rollen. Direct achter die deur lagen alle materialen: kettlebells, barbells, wallballs, dumbbells, springtouwtjes, matjes. De jongeman pakte pionnen, liep weer naar buiten waar hij op de parkeerplaats een parcours uitzette voor de jongelui die met permissie van Rutte weer met elkaar mochten trainen. De vrouw en ik pakten allebei twee rubbertegels en legden die op zekere afstand aan de rand van de parkeerplaats. Daarna pakte ik een stang van 15 kilo, schopte een van de rubbermatten ietsje naar rechts en legde de stang op de twee matten. Vervolgens pakte ik nog een stang van 10 kilo. Eerst maar eens kijken wat ik nog kon.
Ook de vrouw pakte een stang, ze was zaterdag ook al geweest, ze zei dat sommigen bijna in katzwijm waren gevallen toen ze weer zo’n barbell in hun handen konden houden. Was ze aan het werk? Zat ze thuis? De vrouw was opleider van verpleegkundigen in het Erasmus. ‘Er wordt nu flink aan ons getrokken,’ zei ze terwijl ze wat extra gewicht op haar 15 kilo-stang schoof. Ze bedoelde: de acute zorg wilde iedereen weer terug de verpleging in, handen aan het bed, haar directe bazen vonden dat het opleiden door moest gaan en alles zo snel mogelijk digitaal gemaakt moest worden. Met de 10 kilo-stang wist ik de power cleans weer te maken, nog even proberen met de 15.
Na een half uur maakten we de spullen schoon, lieten de stangen liggen, de jongen die tijdens mijn laatste reguliere les schijnbaar moeiteloos het touw inklom tot de nok van de box stond al te wachten om onze plek in te nemen, en fietsten op flinke afstand van elkaar een stukje gezamenlijk op richting onze huizen. Dat kon nu makkelijk.