De naam van het ensemble was met vooruitziende blik gekozen – Global Warning – al maakte het ons deze weken duidelijk dat waarschuwen een heel ander werkwoord is dan oplossen. Eén op één muzieklessen waren nog wel te doen met filmpjes of geluidsopnames of met live sessies. Maar samenspel? Om de gang erin te houden stuurde onze docent mp3-tracks, zowel melodie als play along, van Pacoca en de Klezmer Medley met de oproep eens een opname te maken en rond te sturen. Het waren geen nieuwe stukken en daarom spoorde het mij nog niet aan om de saxofoon uit de koffer te halen.
Bovendien was mijn favoriete riet net overleden. Ik weet natuurlijk best dat ik afwisselend met vier rieten moet spelen, zoals het ook verstandig is niet alle dagen op dezelfde schoenen te lopen. Maar er blijkt altijd één riet favoriet en met die ga je verder tot de dag komt dat geen van de duizenden kleine buisjes – ik zou hier bijna de vergelijking met longblaasjes kunnen maken – waaruit zo’n riet (ja zo een van de waterkant) is opgebouwd nog de veerkracht heeft om mijn adem te laten vibreren.
Een docent is echter niet voor niks docent. Gisteren deed hij een gouden greep: hij stuurde ons een link naar het Erbarme Dich uit de Matthaus passie op de site van radio 4. Ik printte de bladmuziek en beluisterde de uitvoering van pianobegeleiding met altsax.
Op goed geluk pakte ik een van de vier nieuwe rieten die ik met vooruitziende blik al een nacht in een schaaltje water had laten staan en waaruit ik de volgende ochtend zorgvuldig, met de snijrichting mee, het water had geduwd. Maar dan ben je er nog niet. Iedere keer dat je gaat spelen moet je dat riet natmaken – kijk over anderhalf, twee jaar maar eens als je weer naar een live concert kunt hoe een houtblazer zich voorbereidt, een en al gesabbel aan het riet. Al bij het likken aan de achterkant voelde ik dat dit riet meegaf, glad was, niet zo’n lastpak die zich pas na tien keer gewonnen zou geven om soepel mee te gaan in de klanken.
Ik begon te blazen, een beetje zwaar, maar niet te, en de klanken rolden er best oké uit. Ik luisterde naar het voorbeeld, ondertussen las ik de muziek mee, die zag er ingewikkelder uit dan het was, de drie mollen vielen ook wel mee. Wel tikte dit stuk de hoogste noten aan die er op de altsax zitten en die ik zelden speel, dus moest ik even zoeken op welke hendeltjes ik moest drukken om de hoogste kleppen aan de achterkant van het instrument open te krijgen.
Maar toen ik dat allemaal had uitgevogeld, speelde ik en bleef ik spelen. Ik liet het acht uur-journaal voor wat het was en ook dat wat er misschien om half negen zou zijn, of om half tien. Ik blies en blies en voelde de ontferming. De ontferming van kunst over de ziel.