Rijkdom

Ik weet niet of de band met het koelelement al om mijn hoofd zat toen ik wakker werd. Ik opende mijn ogen, mijn zicht was een beetje wazig, ik was weer terug op zaal, op mijn plekje, ik trok mijn kastje dichterbij, opende de la, pakte mijn telefoon en belde R, zei dat het al klaar was, dat ik kiplekker in mijn bed zat.

De vrouw die me eerder het kluisje had gewezen, zei: ‘Alweer lekker wakker, zie ik’ en vroeg of ik een ijsje wilde. Ze bracht twee bekertjes, eentje met koud water met een rietje en eentje met een raketje erin. Ik maakte een foto van mezelf en een foto van het raketje in mijn hand en stuurde die naar R en naar mijn broer, een vriend, twee vriendinnen, mijn oom en tante, twee nichtjes, mensen die wisten dat het vandaag ging gebeuren. Mijn jongste nichtje vond die band om mijn hoofd erg sexy.

Daarna ging het snel. Ik at mijn ijsje, vroeg om een nieuwe koelpack, kreeg daarna nog een yoghurtje met abrikoos. Het was van een Duits merk, Bauer, en beloofde niet meer dan 0,1% vet te bevatten. Dat was in zo’n kliniek met plastische patiënten natuurlijk erg belangrijk. Ik bekeek de ingrediëntenlijst. ‘Zoek je het fruit?’ vroeg Dennis die me zag kijken. ‘21,5 gram suiker,’ zei ik. Hij fronste. ‘Wil je nog iets anders eten?’ vroeg de vrouw van het kluisje. ‘Een tosti?’ Dennis zei dat dat niet handig was. ‘Oh nee,’ zei ze. Ik zei dat ik een banaan bij me had. En straks thuis een peer ging eten.

Ik vroeg hoe de operatie gegaan was, of er wel of geen opening tussen neus en keel was ontstaan. Dennis wist het niet, maar straks als de kaakchirurg kwam, kon ik het vragen. ‘Nee,’ zei mevrouw K, toen ze even later op zaal was, ik kon gerust zijn. ‘Maar er zat wel een lelijke ontsteking aan die ene kant,’ zei ze. Ik glimlachte, zei dat het daar allemaal mee was begonnen.

Ik mocht me gaan aankleden. Maar eerst nog even alles loskoppelen en naar het toilet. Voorzichtig opstaan, eerst zitten. De groene muts mocht af. De vrouw die nog wel een tosti voor me had, liep met me mee en terwijl ik op het toilet zat, ging zij mijn kleren uit mijn kluisje halen. Voor de spiegel van het toilet fatsoeneerde ik mijn haren. Terug bij mijn bed trok de vrouw het gordijn rond het bed dicht. Ik deed mijn kimono uit, zij gaf me mijn kleren aan. ‘Fijn zijn die hemdjes,’ zei ze over mijn blauwe stretch hemdje. Zelf droeg ze ze ook altijd. Ze was nogal lang en er piepte zo een stuk blote buik onder de werkkleding vandaan bij alle bewegingen die zij moest maken, dat moest je voorkomen, vond ze. Ik knikte instemmend.

Ik stak mijn telefoon in mijn kontzak en pakte De Groene en mijn leesbril en het sleuteltje uit het laatje. Ik zei ‘dankjewel’ tegen Dennis en groette de mensen in de bedden met hun groene mutsen en blauwe kimono’s. In het kamertje pakte de vrouw mijn schoenen uit het kluisje. Ik mocht kiezen of ik de witte sokken aanhield. Ik mocht ze ook meenemen. ‘Als aandenken,’ zei ik. Ik trok mijn eigen sokken aan, mijn schoenen, mijn jas, mijn sjaal, pakte de tas met de oranje gehoorbeschermers en nog veel meer leesvoer, stopte de witte sokken erin, bedankte de vrouw en stond op het punt weer door de deur te gaan waar ik een kleine 3,5 uur geleden door naar binnen was gekomen.

Deze vrouw en al die anderen waren vanmorgen vroeg voor mij opgestaan, eerder in hun leven hadden ze voor hun vak gekozen, zich bekwaamd in recovery verpleegkunde, anesthesie, kaakchirurgie, verzorging, weer anderen hadden medicijnen en antibiotica ontwikkeld, en apparatuur, en operatietechnieken. En dan was er nog het toeval, het geluk dat ik op deze postzegel op de aardbol leefde, die extreem rijke postzegel, waar dingen heus nog beter konden, maar waar twee ingewikkelde verstandskiezen er toch maar mooi zonder enige complicatie, zonder steekpenningen, zonder dat R de benodigde medicijnen en anesthetica in een apotheek moest gaan kopen, op een zonnige oktobermorgen uitgingen, alsof ik even koffie was wezen drinken in de stad.

Dat flitste door me heen toen ik de wachtkamer weer instapte, waar R inmiddels alles wat er aan het lijf verbouwd kon worden had zien langskomen.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.