Om de vakantie te verlengen wandelen we door de stad, varen we met de ferry naar Heijplaat, zwerven we lang door Donner. Ik blader door het kookboek Jeruzalem van Ottolenghi. In de vakantie aten we in Maastricht in een Syrisch restaurant en ik kijk verlekkerd naar alle gerechten en gerechtjes uit het Midden-Oosten. Ik kook graag uit Ottolenghi, Jeruzalem bevat recepten die ik allemaal wil proberen. Het boek kost 37 euro. Ik pak mijn telefoon, vind op Boekwinkeltjes.nl een nieuw, ongebruikt exemplaar voor 20 euro inclusief verzendkosten en bestel het. Van de uitgespaarde 17 euro koop ik Lucia Berlins Welkom thuis. Als ik dat straks uit heb, heb ik alles van haar kleine oeuvre gelezen. Ze is dood, maar haar korte verhalen zal ik vaak herlezen. Ik wacht drie dagen, heb echt veel zin in het kookboek, en dan komt het eindelijk met een wit bestelautootje met een geelrood DHL-bordje achter de voorruit en blader ik gulzig en blijf dan kleven aan het recept voor humus; ik heb al langer veel zin om dat eens zelf te maken, heb zelfs al onbewerkte kikkererwten in huis. Humus maken vereist wel een flinke foodprocessor. Het bakje van de hakmolen van onze staafmixer is daarvoor veel te klein, ik liep er al vaker tegenaan, bovendien is het plastic rondom het gaatje waar het mesje in moet, in twee keer afgebroken. Eén keer vond ik het stuk, R zei dat hij ook een keer een stuk plastic in zijn handen had. Misschien hebben we ook al wat plastic via zelfgedraaide pesto of gemalen pinda’s opgegeten. Het bakje is minstens twintig jaar oud. Ik google op foodprocessors. Volgens een test van de Consumentenbond is de Magimix 3200XL de beste koop. Ik app goede vriend M die niet alleen zeer bedreven is als kok maar ook altijd goed thuis in apparaten. Ja, hij heeft een Magimix 3200XL, naar volle tevredenheid, en weet bovendien te vertellen dat Hudson’s Bay op dit moment een giga Magimix-aanbieding heeft. Ik google. De aanbieding is niet meer via internet te krijgen, maar mogelijk nog wel in de winkel. De 3200 is er niet meer, maar de 4200 en de 5200 nog wel. Ik vergelijk prijzen, ja de korting is echt fors en duikt ver onder andere aanbiedingen. Dan kijk ik op de site van Magimix waar een handig overzichtje van alle foodprocessors staat, de overeenkomsten, de verschillen. Ik zou misschien voor de 3200 zijn gegaan als die er nog was, maar nu die er niet is, ga ik bedenken waarom een 4200 ook zou kunnen, of zelfs een 5200. In afmetingen ontlopen de laatste twee elkaar nauwelijks, ik zet een boek ter grootte van de maten op het aanrecht om te kijken of de machine überhaupt wel past. Ja, het kan prima. De motor van de 5200 is krachtiger dan die van de 4200 en die is weer krachtiger dan die van de 3200 en dat is niet verkeerd, want soms heb ik forse noten te kraken. De grootste kom is bij de 5200 iets groter en ook dat is helemaal niet erg, kommen zijn al snel te klein. De 4200 is er alleen in zwart, de 5200 is er alleen in mat chroom. Als de metro er niet uit lag tussen Capelsebrug en Kralingse Zoom waardoor een ritje naar de stad deze weken een flinke hink-stap-sprong is, zou ik al in de metro hebben gezeten, maar nu aarzel ik. Toch blijft het kriebelen en de humus lokken, om maar te zwijgen over het gemak waarmee ik straks drie courgettes in dunne plakjes snij of wortels julienne, en na een nachtje slapen onderneem ik de hink-stap-sprong alsnog, wandel ik van station Blaak naar het warenhuis, neem de roltrappen naar de derde verdieping en laat ik een zeer vriendelijke medewerkster de 5200 uitpakken, ze stelt zelf voor de wel uitgestalde 4200 even te pakken en die er naast te zetten. Ja, mat chroom is beslist mooier, ‘en je ziet stof veel minder goed dan op dat zwart,’ zegt ze. Ze is een verkoopster naar mijn hart. Samen doen we de 5200 weer in de doos. Magimix geeft dertig jaar garantie op de motor, garandeert ook langdurige beschikbaarheid van hulpstukken, een apparaat voor het leven derhalve, dan moet ik niet knieperig doen en gewoon voor het maximale gaan, geen spijt krijgen. Ze scant de prijs. Ben ik member? Nee, maar vriend M misschien wel; is het goed als ik die even bel?, dan geef ik hem de 314 punten. De medewerkster vindt het prima, slim zelfs. Nee, M is geen member. Is het rendabel om het te worden? Nou, zegt de vrouw naar mijn hart, ik krijg direct een voucher van tien euro en die punten zijn ook al snel tien euro waard. Al heb ik nog nooit wat bij Hudson’s gekocht en ga ik dat waarschijnlijk ook nooit meer doen, ik ga voor de bijl. Omdat het touchscreen waarop ik mijn gegevens kan invullen het niet doet, breekt ze de hele procedure af en zegt dat we even naar de klantenservice gaan, daar doet ie ’t wel. Mijn foodprocessoravonturen zullen voor altijd verbonden zijn met deze aardige medewerkster. De doos past in geen enkele tas, ook niet in de supershopper die ik voor de zekerheid heb meegenomen. Een touwconstructie heeft ze ook niet. Ik kan de doos precies voor mijn lijf houden, mijn handen om de verste hoeken van de bodem, de zijkanten precies in de knik van mijn armen. Bij de roltrappen herpak ik hem even om te kijken waar ik mijn voet ongeveer zet. De machine is 10,3 kilo, met alle accessoires en de doos erbij, tors ik al snel 12 kilo, maar de humus gloort. Weer thuis stuur ik M een fotootje van het apparaat op het aanrecht, het staat prachtig, helemaal geen bakbeest. ‘Mocht je eerder dan ik een aankoop bij Hudson’s doen,’ app ik hem, ‘bel dan even voor de codes van de voucher, dan is die verzilverd voor het faillissement.’