Anderhalve week al wachtten de nieuwe regentonnen met smart, en ik niet minder. Het aansluiten duurde trouwens iets langer dan de vijf minuten waarover de man met het licht Veluwse accent sprak die ik een mailtje had gestuurd met de vraag om een montagehandleiding of een filmpje, want ik wil graag vooraf begrijpen hoe zo’n vulautomaat precies werkt en geplaatst moet worden. Het wees zich echt helemaal vanzelf, zei hij, zo eenvoudig was het. Hij belde met een vast nummer uit Veenendaal, Ede, die contreien, en dan dat accent: ik geloofde hem onmiddellijk. Maar onze regenpijpen zitten in hoeken en dat maakt het doorzagen een stuk lastiger, zeker als het waterpas moet zijn. Zouden onze regenpijpen strak tegen de muur zitten, dan zou deze vulautomaat niet eens gekund hebben vanwege de iets grotere diameter. Bij Ikea zou dat erbij hebben gestaan: niet geschikt voor regenpijpen die strak op de muur zitten. Of er zou een plaatje bij zijn waarop die extra benodigde centimeters zouden zijn aangegeven. Bij Ikea zou er ook een hulpmiddel bij hebben gezeten waardoor je echt alleen maar waterpas zou kunnen zagen en ook zou er een plaatje van een scheve zaagsnede zijn met een dik zwart kruis erdoorheen. Zo niet! Ik heb geen aandelen in Ikea maar goede handleidingen zijn een kunst apart en Ikea beheerst die kunst, met louter beelden. Afijn. R was zo lief om even naar de bouwmarkt te rijden voor een tussenstukje waardoor alles bij die eerste regenpijp toch goed kwam en de tweede ton sloten we samen aan met de kennis die ik bij het doorzagen van de eerste regenpijp had opgedaan en dan wees het zich inderdaad redelijk vanzelf. Na een week kijken naar die glimmende nagelnieuwe tonnen begonnen we voorzichtig te denken aan het opvoeren van een regendans, al maakten we geen aanstalten met oefenen. Wachten was makkelijker. Gisterenavond hoorde R het als eerste: het getik van druppels op het plastic deksel van de lege ton. Ik zette de tv op stil en samen luisterden we. Even later hoorde ik de druppels ook op het dakraam, gewoon door het Nieuwsuur-geklets heen, en toen ik naar bed ging – want waarom zou ik twee uur gaan zitten kijken naar prognoses van verkiezingsuitslagen terwijl ik morgen alles in vijf minuten correct tot me kon nemen –, legde ik mijn oor tegen het glas van de pui waar aan de andere kant de regenpijp loopt en de ton staat en hoorde ik het water zingen: voorzichtig, bescheiden, maar toch. Doorzichtig goud.