Bij de Duitse Krankenkasse kon je punten sparen. Wel even tienduizend stappen per dag zetten en dat minstens drie maanden lang. En even je stappenteller koppelen aan de Krankenkasse. Wij vielen van onze stoel. Waren de Duitsers niet zo’n beetje de enigen, met af en toe de Fransen (en natuurlijk de onvolprezen Eurocommissaris voor Mededinging Margrethe Vestager), die zo nu en dan eens een strootje in de allesverslindende wielen van Facebook, Google en Apple staken? Zelfs wij Nederlanders die ‘nooooooit wat te verbergen hebben’ zijn voor zover ik weet nog niet op dit hellend vlak gegleden, al was het natuurlijk een kwestie van tijd. ‘Wat kun je met die punten?’ vroegen wij onze vriendin. Je kon er bijvoorbeeld een tandenschoonmaakbeurt mee betalen. Die zat niet meer in het standaard vergoedingenpakket. In Nederland had ik het ook gezien, de schoonmaakbeurt zat in de verdachtenbank: tandartsverzekeringen legden beperkingen op, bij de een kon je nog 60 minuten per jaar krijgen, bij de ander niet meer dan twee keer vijf minuten. Dat was best gek. Dat schoonmaken kost relatief weinig en voorkomt duurdere gatenvulellende. En met dat flink wandelen per dag is natuurlijk ook niks mis, maar was daar nou niks anders voor te bedenken dan de kanalen van die Sillicon Valley cowboys? De nerd die onze vriendin in de Berlijnse Mediamarkt uitleg gaf over stappentellers, ontraadde een bepaald apparaat, omdat ‘je gegevens totaal niet veilig waren’ (want niet alleen je stappen werden geteld, ook de route die je liep, de tijdstippen waarop je liep, je bloeddruk en je hartslag werden vastgelegd, hoeveel je zweette, je tempo, gewoon omdat het kan en omdat ‘de mensen dat nu eenmaal grappig vinden om te weten’, waarbij we vergaten dat vooral de Googles en Apples het heel grappig vinden om te weten, want die zijn van plan daar heel veel geld mee te gaan verdienen in de vorm van medische apparaten en geneesmiddelen die wij straks via onze premies voor heel veel geld kunnen gaan kopen), zelf zou hij die nooit nemen, waarna hij onze vriendin naar een veel duurdere stappenteller leidde. Maar zo ging het dus. Was je rijk, dan kon je rustig en in alle anonimiteit eens een dagje negenduizend stappen zetten, of nul, omdat het sneeuwde en je je hoofd de hele dag onder een dik dekbed wilde houden, of je ging gewoon wandelen zonder op tijd of stappen te letten, maar gewoon op de vogeltjes; was je arm, dan liet je de zorgverzekeraar (en al die anderen op de digitale lijn) meekijken, want zo’n schoonmaakbeurt is toch al snel een paar tientjes. Al sloot ik niet uit dat de belangstelling onder de rijken groot is, die weten hoe Dagobert Ducks geldpakhuis gevuld blijft. De peperdure personal coach bijvoorbeeld kon de deur uit, nu je Krankenkasse-app je ieder dag voor tienduizend stappen de straat op joeg. ‘En nu geeft iedereen zijn stappenteller zeker mee aan de postbode?’ merkte R droog op.