Wende

Z had het woord ‘bewonderen’ geleerd, maar ze verwarde het met bewonen. ‘Jullie zijn bewoners,’ zei ze tegen R en mij. De docent had gezegd dat bewonderen te maken heeft met iemand die je heel belangrijk vindt. R zei dat hij Z bewonderde, omdat ze het toch maar uithield met de Nederlanders. Waarop ze mij aankeek en vroeg: ‘Uithouden, wat is uithouden?’ De volgende avond zag ik Wende Snijders die zeven jaar geleden in het programma Klokhuis zei dat het haar droom is om ooit te zingen in Carnegie Hall in New York. Al zal ik niet snel een hele persoon bewonderen, ik denk wel iedere keer als ik Wende zie: ik ga mijn armen trainen, ik wil ook zulke armen. Toen ze het zwarte jasje uittrok en achter de piano plaatsnam zag ik alleen nog maar die fantastische welving van haar rechterbovenarm. Die bovenarm dirigeerde haar verontwaardiging naar haar vingers en liet tegelijkertijd in haar rug de grote ronde armspier wild dansen: op iedere toetsaanslag een felle samentrekking. Denk niet dat er niks anders aan Wende te bewonderen valt dan die bovenarmen, in tegendeel. Maar al het andere – haar stem, haar teksten, haar muziek, haar beheersing van instrumenten, het grote verhaal van alle liedjes samen – waar ik ademloos en met stijgende verbazing naar keek en luisterde – omdat ik niet dacht dat het nog beter kon en dan kon het toch –, lag als de melkweg zo ver buiten mijn bereik. Haar toegift begon ze met te vertellen hoe mooi ze het had gevonden om samen te werken met Dimitri Verhulst. Het leidde niet tot veel herkenning in de zaal. Verhulst had een liefdeslied geschreven voor de stad waar ze het allerliefste is. ‘Rotterdam,’ riepen een paar mensen, al vermoedde iedereen wel welke stad ze bedoelde. Toen ze over een rivier had gezongen en over een steeg en een gracht, pauzeerden haar bovenarmen en haar vingers even en keek ze ons aan. ‘Dordrecht.’ Ze lachte en wij lachten ook. Dat is zo’n beetje de enige wet op het podium: speel met de stad waar je bent. Ooit zal ze een grapje maken met de New Yorkers.