Voor de zekerheid kondig ik al voor Gouda aan dat ik straks zal zwaaien. Iets later app ik: ‘Oud boemeltje, tweede deur van voren.’ Ik ben al bij mijn vriendin als mijn neef appt: ‘Je zult het niet geloven, maar er kwam een collega zeuren, daardoor kon ik niet naar jou zwaaien.’ We zijn vandaag allebei in een nieuwe schrijffase, mijn vriendin en ik. Zij wil voor maandag een blog op haar site hebben, omdat er publiciteit komt elders in de wereld, een interview, met daarin een link naar haar website, een aankondiging van haar boek in wording. Het schrijven is niet het probleem, ze is bedreven in prachtige stukjes, in tijdschriften, in kranten. Maar dit is anders, dit is van haar zelf, en iedereen kan straks meelezen. Ik heb vandaag een stapel papier voor me, alle scènes die volgens mij een plek in het boek moeten krijgen. Heet dit al een manuscript? Die scènes moeten in een raamwerk, in een volgorde. Al lezend voel ik waar iets tussen moet, omdat het anders te snel gaat, te chronologisch, dan blader ik, pak een scène van veel verderop in de stapel. Is er een goed bruggetje? Ja? Dan past het. Proberen maar.
Proberen
Voeg toe aan je favorieten: Permalink.