Sporen

Er was koper gestolen, er was een beschadigd spoorwegviaduct, maar mijn boemeltje glipte overal tussendoor. Ik zwaaide om 10.03 uur naar de kantoortoren van mijn neef, die niet kon terugzwaaien omdat zijn manager net op dat moment zijn ondersteuning nodig had. Vijftien minuten later klapte ik mijn laptop open, mijn vriendin ook. Uren later, toen zij haar dochter ging ophalen en ik naar de trein terugliep, zagen we de schrijver fietsen die zaterdag nog schreef dat hij in de villa van Simon Vestdijk in Doorn had gewerkt en geslapen. ’s Ochtends was ik de muziekjongen met dat lange haar die altijd bij Matthijs-DWDD aan tafel zit, tegengekomen. Ik zei tegen mijn vriendin: jouw wijk verhipt snel. De dochter en haar vriendinnetje rolden over de rekstokken, de hoedjes die ze vandaag op hadden gehad in de klas, lagen her en der op de grond. Ik zei ‘daaag’, appte mijn neef dat ik weer zou zwaaien, de trein raakte snel vol, de machinist riep om dat hij een kleinere trein bij zich had omdat er bij Zaandam iemand langs het spoor had gelopen. Een jochie in een wandelwagentje huilde, de blonde vrouw achter de wandelwagen zei: ‘Zijn treinleven begint niet best.’ Een jonge vrouw vertelde haar telefoon dat niemand haar begreep, een jongeman maakte met veel omhaal een afspraak, een vrouw in een net blauw pak voor wiens neus de gesprekken plaatsvonden, keek de bellers strak aan. Ik geloof dat ik de enige was die het zag. Op de wreef van haar linkervoet een tatoeage van Chinese tekens, die ondanks de open schoenen van Puma niet helemaal zichtbaar was.