Opleuken

Toen ik tussen de zijmuren van Albert Heijn en Gall&Gall liep hoorde ik een geluidsinstallatie. Iemand brulde ‘It’s now or never.’ Ik keek naar rechts, daar waar de rest van het winkelcentrum ligt, maar zag niks. Ik liep langs Albert Heijn richting de chinees en de visboer, het geluid nam toe, ik vermoedde een podium op de plek waar ’s winters de oliebollenkraam staat en begon nieuwsgierig te raken voor welke gelegenheid dit kabaal bedoeld was. Pal tegenover de visboer stond een man met witte baard, een schipperspet en schippersuniform naast een enorme geluidsinstallatie en met een microfoon voor zijn mond. Natuurlijk, de nieuwe haring was binnen. Bij de groentevrienden vroeg de groentedochter of ik de man met het theekarretje voor de Primera had gezien. Ik moest er over gestruikeld zijn, want ik had bij de sigarenboer net een krant gekocht waarvan de dame met de zwaarst doorrookte stem de bijlagen een kwartslag had gedraaid zodat ze de krant voor me kon vouwen. Het was allemaal ter gelegenheid van Vaderdag, zei de groentedochter. R kwam toevallig teruggelopen van een uitvaartdienst. Hij had de man van het theekarretje, allebei met de uitstraling van de sprookjes van Duizend-en-een-nacht, op de heenweg gesproken. De theeman dacht aanvankelijk dat hij was ingehuurd vanwege de ramadan. In een kraam voor de slager verkocht een man met Nieuw-Zeelands accent Nieuw-Zeelandse pasteitjes. We proefden van alle zes en kochten er drie.