Ooit (2)

schommelWe waren ooit samen van de schommel gevallen. Ik was vergeten te vragen of zij het ook nog wist. Het moet zomer zijn geweest, we hadden blote benen, maar geen hoogzomer. Alleen tijdens de graanoogst was het hele rijpad in de schuur leeg, nu stonden verderop de bietenwagens nog. Maar het schommelgebied was vrij. Eén van ons zat op het plankje, één van ons stond, de voeten naast de billen van de ander. We waren dichtbij de top die we konden halen aan die touwen van zeker zes meter, de wind blies door onze haren, we zweefden, we moesten moeite doen onze billen en voeten op het plankje te houden. En toen brak het linkertouw. Van natuurkunde wisten we nog niks, maar massa, zwaartekracht en snelheid trokken zich daar niks van aan, het ongebroken rechtertouw waaraan we ons in een oerreflex hadden vastgeklampt, sleurde ons over de stoffige klinkers tot net voor het harde staal van de bietenwagens, op knieën, ellebogen, kuiten, handen, zelfs op een voorhoofd vermengde de stoffige grond zich met ons bloed. Boos was mijn moeder niet, maar blij keek ze ook niet.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.