Straat

Ik stopte voor de etalage van de brillenwinkel waar ik de afgelopen twee jaar zeker tachtig keer aan voorbij ben gelopen. Sinds deze maand zitten brillenwinkels in mijn vizier. Als ik een echte bril nodig heb, zal ik hierheen gaan voor een Anne & Valentin montuur. Bij de bromfiets- en motorrijleswinkel staat meestal wel iemand een peuk op de grond uit te trappen, vandaag ook. Daarnaast, waar vorige week nog druk verbouwd werd, zat nu een botox and injectables studio, wat feitelijk betekent dat het verbouwen hier nooit meer ophoudt. Daarnaast het wit van de tandartspraktijk en op de hoek het door weer en wind verbleekte geel en rood van de Chinees. Na de butlerservice met allemaal knusse kussentjes in de raamkozijnen en een batterij jonge vrouwen aan een enorme werktafel passeerde ik het blauwe logo van Future Flex waar de deur altijd openstaat en waar alleen maar fors gebouwde mannen met dik zwart haar in en uit lopen. Ik stopte voor een van de volgende deuren, de bel (draadloos, iets met een zender) heeft het nooit gedaan. Gelukkig zag Renate mij. Ze had een zevende zintuig ontwikkeld, zei ze. Die kwam met zo’n kleur auto, die parkeerde altijd daar, die zette zijn fiets vast aan de lantaarnpaal, die zette de fiets heel zachtjes tegen de ruit. En ik? vroeg ik. Ik kwam altijd met ferme pas aangelopen.