Meedoen

Ik tilde de batterij en stukje op en stopte hem weer terug, drukte op de ‘aan’-knop, tikte, als het al zover kwam, een code in en daarna nog een code, en keek verwachtingsvol naar het scherm waarop een klok verscheen waarvan de secondewijzer de ene keer direct stil bleef staan, andere keren er nog vijf of drieëntwintig seconden uit perste. De afgelopen dagen had mijn telefoon ook al wat gehaperd, en de batterij-methode had toen gewerkt, maar deze ochtend was het echt serieus. Ik bleef de handelingen keer of keer herhalen, soms bleef de boel al hangen op het eerste cijfer van de code, het was hopeloos, en toch ging ik door, zoals een junk de aansteker nog een keer onder alle gebruikte zilverpapiertjes houdt, of een alcoholist de flessen voor de derde keer allemaal omdraait. Zonder roes. Pas toen na twintig keer er geen pixel licht meer in het scherm verscheen, accepteerde ik het voldongen feit. Ik had nog niet zo lang een smartphone, het kwam door een overstap naar een andere provider en een nieuwe simkaart die in mijn antieke telefoon dienst weigerde en wel functioneerde in een oude smartphone van R. Het was precies op een moment dat ik heel veel moest bellen en regelen, wekenlang. Zo was de smartphone in mijn leven geslopen, een trouwe metgezel geworden, ik had er wat appjes opgezet, een stuk of vijf.  Soms besloot ik zelfs geen laptop mee te nemen, op de smartphone kon ik ook stukjes typen. Nadat ik anderhalf uur had stukgeslagen met die batterij-truc, gingen de volgende uren verloren aan het lezen van reviews van hippe jongens over welke telefoon zij het beste vonden, en prijzen vergelijken op allerhande sites, want na drie maanden smartphone wist ik dat dit akkefietje vandaag opgelost moest worden. Aan het einde van de middag fietste ik naar de Mediamarkt. Ik tikte en veegde wat op het uitverkoren model en liep naar een jongen in een knalrood overhemd. Hij vroeg of ik de witte of de zwarte wilde. Op internet had ik gezien dat alleen de witte op voorraad was. Ik zei: doe maar een zwarte. Hij bekeek alle doosjes en zei dat hij geen zwarte meer had. Ik zei: doe dan maar een witte. Ik vroeg of hij nog iets over  het toestel kon zeggen, iets goeds of iets slechts, en of hij me nog accessoires kon aansmeren. Hij schudde zijn hoofd. Voor deze prijsklasse was het een uitzonderlijk goed toestel, en nee, geen hoesjes, ze leveren slecht, zei hij. In mijn veertienjarige mobiele telefooncarrière was dit mijn vierde toestel. Thuis tuigde ik het ding weer op, met die vijf appjes, ik stond toe dat ik weet niet wie allemaal toegang hadden tot mijn hele doopceel, ik was reddeloos verloren.