Achttien

graafjongensIk las op Facebook dat mijn nichtje ‘na een maandje zonder werk en zeven sollicitaties gelukkig was aangenomen’. Ik betrapte me erop dat ik onmiddellijk dacht: waar? Je kon klagen dat jongeren de hele dag op de sociale media zaten, maar ze hielden het altijd wel kort. En wat deed het ertoe. Met vreselijke collega’s kon je ongelukkig zijn in de Efteling, met een leuke ploeg was het gezellig in een kippenslachterij. Dat ze zonder werk had gezeten, kwam door de supermarkt. Die roosterde iedereen die achttien was geworden nauwelijks meer in, dat kon tegenwoordig makkelijk met die nul-urencontracten, en gooide die oudjes eruit zodra hun contract afliep. Goedkopere zestienjarigen namen hun plek in. Hebben jullie geprotesteerd? vroeg ik. Met een spandoek voor de ingang ‘U doet boodschappen bij een supermarkt die achttienjarigen dumpt: leeftijdsdiscriminatie’? Ze had haar schouders opgehaald. En dan? Alle supermarkten doen het. Achttien zijn en dan al te oud. Ze accepteerde het als zeiknat worden door een plotselinge hoosbui. Nu begon ze dus bij Xenos. Ik hoefde het niet te vragen. Anderen hadden het al gedaan. Bij de graafjongens zag ik trouwens geen enkel jong mens. Vandaag waren ze bezig met een gat pal naast het gat van gisteren waar gisterenavond trouwens niks meer van te zien was. Dit gat was veel dieper, de berg was grondkleurig en hoger. Het was alsof een onzichtbare moeder iedere dag zei: jongens, jullie mogen de hele dag je gang gaan, alle Lego-dozen leeggooien, maar ’s avonds wel alles netjes opruimen.

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

Reacties zijn gesloten.