Straatwijs

Ik hoorde ze eerst, de brommer pruttelde onheilspellend, en toen zag ik ze. Een dikke jongen op de brommer in het midden, twee lange magere knullen met een hand op zijn schouders pal naast hem. Heel even dacht ik dat ze de brommerjongen hielpen, voortduwden, vanwege dat motorgepruttel. Maar daarvoor kwamen ze te snel dichtbij. En toen die twee secondanten zijn schouders loslieten en hun voet op het asfalt lieten slepen, zag ik hun skateboards. Ze moesten de bocht om, de brommerjongen was er als eerste door, hij wachtte, en toen haakten de skateboardknullen weer aan en plaatsten ze hun steppende voet op het board bij hun andere voet. Ik had het vroeger zelf ook gedaan, ik op de fiets, mijn hand op de schouder van mijn broer. En toen ik zelf een brommer had, liet ik ook wel eens iemand aanhaken. Al haalde dat de snelheid er flink uit. Mijn Piaggio Ciao was niet opgevoerd, de Zündapp van mijn broer reed harder dan de Kever van mijn vader. Ik liep verder, ik had groenten nodig, de groenteboer was nog een kwartiertje open. Ik maakte me nog het meest zorgen over de zolen van de gympen van die knullen, en dat de ene zool veel harder sleet dan de ander, omdat je toch altijd met je sterkste voet stepte en remde.