Skaters

Ik zag op tv een jongen van negentien die voor Nederland op de Olympische Spelen ging snowboarden. Hij had een paar jaar geskied zei hij, was op zijn zevende gaan snowboarden, was op zijn twaalfde Nederlands kampioen geworden en was toegetreden tot het nationale team en nu stond hij in een professionele snowboardhal en hij had stoere kleding en ongetwijfeld een heel team om zich heen van trainers en verzorgers. Ik dacht aan Tim Zom, de hoofdpersoon in de documentaire Zombie die ik zag op het filmfestival. Tim Zom was opgegroeid in Rotterdam-Zuid, had nog nooit een professioneel team om zich heen gehad, alleen maar gehoord dat hij een klotejong was, en teringlijer. Hij durfde op zijn skateboard wat niemand durfde en vorig jaar was hij in Rotterdam wereldkampioen geworden. Met het prijzengeld had hij zijn schulden afbetaald. En hij had een vriendin, bij wie hij binnen een paar weken in haar studentenkamer was ingetrokken. Ze zei: het is heel apart als iemand echt nergens anders naar toe kan. Achter haar jeugdigheid straalde de rots in de branding, het absolute rustpunt in zijn leven. Een fysiotherapeut die Tim onderzocht, zei dat zijn ene schouderblad helemaal naar buiten wees, dat hij beter op zijn lijf moest passen, dat als hij zo doorging zijn lijf over twee jaar naar de klote was, dat hij mensen om zich heen nodig had die hem konden adviseren over hoe hij zijn lijf moest gebruiken. Tim kreeg van Nike af en toe een paar schoenen toegestuurd. Tim en die snowboarder deden vergelijkbare dingen en toch lag er een oceaan tussen de stoeptegels van Rotterdam-Zuid en de sneeuw.