Minimal art

Ik vroeg mij af wat h.g. en p.f. betekende. De letters waren in kleine handschriften op een soort visitekaartjes geschreven. Die visitekaartjes zaten in het stapeltje reacties op mijn geboorte. Sommige kaartjes waren van geschept papier, anderen van gewoon wit karton met overal precies in het midden twee namen in een grijs gedrukte letter: voorletters en achternaam van de man, daaronder de echtgenote met voorletters en twee achternamen. Helemaal linksonder stond de dijk of de weg waaraan ze woonden en rechtsonder de plaats. En dus die twee handgeschreven letters: h.g. of p.f. In de kunst noemen ze dit minimal art. Er waren ook kaartjes met op de voorkant een vrolijk plaatje van een meisje in een wieg of in een mandje waarnaast een ooievaar. De kaartjes waren in grootte de helft tot een derde van de hedendaagse kaarten. De kleuren waren uitbundig, nauwelijks roze, en de getekende meisjes hadden niks babyachtigs. In alle kaarten was dezelfde tekst in sierlijke letters gedrukt: Hartelijk Gefeliciteerd met de geboorte van Uw Dochter. Daaronder of op de achterzijde waren met pen en wederom in bescheiden handschrift een of twee namen geschreven, soms vergezeld van een woonplaats. Annie Proulx zei laatst dat mensen in een agrarische gemeenschap er niet van houden de vuile was buiten te hangen. Ik dacht: zelfs schone was mag niet buiten. De kaartjes zaten in een kartonnen doosje. Zo’n doos waarvan het deksel even hoog en een fractie groter is dan het eigenlijke doosje en dat licht klemmend over het doosje heen schuift. In dit doosje had een Philishave gezeten, type 7743. Er stond een tekening van een apparaat met twee scheerkoppen op het deksel. Op de zijkant stond Made in Holland – Importe de Hollande. Helemaal onderin vond ik twee brieven. De ene was van het eigenaarsechtpaar van wie mijn ouders de boerderij en het land pachtten, de ander van de eigenaars dochter. Ze feliciteerden mijn ouders met mijn komst, het eigenaarsechtpaar sprak de hoop uit dat mijn ouders veel plezier van mij mochten beleven. De dochter, die wat later schreef, verwachtte dat ik al een hele baby zou zijn die lachte en gezelschap ging waarderen. En passant schreven ze over het wel en wee van hun eigen (klein)kinderen. Een zoon zat voor Shell in Engeland. Een kleinkind lag in het ziekenhuis. Er was sprake van wintersport en een verhuizing. De dochter had ook kinderen in de luiers. De brief van de boerderijeigenaar was geschreven op eigen briefpapier met bovenaan een woonplaats, daaronder een aanduiding die op een landgoed wees en een telefoonnummer. Ik googlede wat. Ik ontdekte dat de vrouw van de eigenaar in die woonplaats in 1964 namens de VVD de eerste vrouwelijke burgemeester van Nederland was geworden. De minister had haar al in februari voorgedragen aan de Koningin, maar omdat de PvdA per se ook een vrouwelijke burgemeester wilde benoemen en er geen geschikte kandidaten solliciteerden, moest er tot oktober 1964 gewacht worden tot er een vrouwelijke PvdA burgemeester gevonden was voor Geldermalsen. Samen kwamen ze in het Staatsblad te staan. Ik had mijn ouders nooit over het werk van de eigenaars vrouw gehoord. Of ik had niet goed opgelet. In de scheerapparaatdoos zat ook nog een klein doosje van juwelier Noorlander. Daarin zaten mijn melktanden.