Ik las de blog van een goede vriendin. Ze dacht dat er in het buurdorp Oudwoude nooit ook maar iets gebeurde, toen ze daar vroeger in de zomer vanaf de brug in de Swemmer sprong. Ik wist het niet van mijn vriendin, dat ze als tiener van een brug in het water sprong, dat ze dat durfde. Ik had het waarschijnlijk ook nooit geweten als ze niet vlakbij die brug van mijn vriendin die boer gevonden hadden die hoorde bij het sperma op het lichaam van Marianne Vaatstra.
Ik zwom als kind bij de brug over het Haringvliet. Op de brug reden vrachtwagens met containers van Maersk en Scandinavian Seaways. Die namen kon ik net lezen als ik op mijn buik in het warme zand lag op te drogen. Dan droomde ik noordwaarts; mee met de vrachtwagens. Onder de brug klonk een oneindige symfonie van wielen op brugdelen. Stoere jongens klommen over de basaltblokken naar boven en liepen op bloten voeten op de smalle strook kokend asfaltgrind tussen vangrail en hekwerk de brug op. Om dan drie seconden te zweven. Ik had ze geteld. Dat mag je nooit doen, zei mijn vader, je weet nooit waar je op springt. Zijn gezicht was ernstig. Ik vroeg niet verder.
Ik had net Pier en oceaan van Oek de Jong gelezen. Daarin wordt heel veel in het water gesprongen. In Friesland en in Zeeland vanaf een sluis. Iedere keer had ik onbewust die angst gevoeld, dat de hoofdpersoon Abel Roorda op iets verschrikkelijks zou springen, een lijk of een roestig scheepswrak. Dat lijk zou hem eigenhandig de modderige bodem intrekken; roestig staal van het scheepswrak zou zijn linkerbeen afzagen. Dat krijg je als je waarschuwingen aan de verbeelding overlaat.
Toen vroeg ik me af of die boer die nu gevonden is, en die nog een boerenzoon was toen mijn vriendin in de Swemmer in Oudwoude sprong, daar ook had gesprongen. Misschien wel tegelijk met haar. En of ik nu one handshake away was. Of dat hij ook een vader had gehad die ernstig waarschuwde tegen springen vanaf bruggen. En dat hij daarnaar had geluisterd.